[ Pobierz całość w formacie PDF ]

cienie, jego dobry nastrój nagle zmieniÅ‚ siÄ™ w przy­
gnębienie.
Wyciągnął z szafy torbę podróżną, wyjął z niej
opróżniony do połowy butelkę whisky i podniósł do ust.
Czując, jak palący alkohol spływa mu do gardła, usiadł
na brzegu łóżka i siÄ™gnÄ…Å‚ niedbaÅ‚ym ruchem pod podusz­
kÄ™.
Nagle zmarszczył się, skoczył na równe nogi i ściągnął
poduszkę z łóżka. Ale tracił czas na próżno. Parabellum
zniknęło.
 9
______
Szybko sprawdził resztę swych rzeczy, ale nikt ich nie
I dotykał. Brakowało wyraz
nych Å›ladów wÅ‚amania, za­
mek W drzwiach był nie naruszony.
Przez moment przyszÅ‚o mu na myÅ›l, żeby zapytać noc­
nego recepcjonistÄ™, ale porzuciÅ‚ tÄ™ myÅ›l. JeÅ›li ten czÅ‚o­
wiek kogoś wpuścił do jego pokoju, to oczywiście
wszystkiemu zaprzeczy, a robienie sceny nie przyniosÅ‚o­
by niczego dobrego. Z osób, z którymi do tej chwili roz­
mawiał, tylko dwie wiedziały, że ma broń. Jedną z nich
była Laura Faulkner, ule myśl, że mogłaby mieć z tym
cokolwiek wspólnego, uznał za absurdalną.
ZostawaÅ‚ wiÄ™c Reggie Steele i w Shanie nagle wy­
buchła zimna wściekłość. Siedział w pokoju jeszcze parę
chwil rozmyÅ›lajÄ…c, wreszcie wstaÅ‚, zgasiÅ‚ Å›wiatÅ‚o i wy­
szedł, zamykajcie drzwi na klucz.
Gdy znalazł się na dole, nocny portier pochrapywał
fotelu. Cicho przeszedł obok niego i zanurzył się w noc.
Kiedy szedÅ‚ wymarÅ‚ymi ulicami, deszcz padaÅ‚ jak z ce­
bra, mgła nadal ograniczała widoczność. Dotarł do klubu
Garland parÄ™ minut po pierwszej; na placu nadal par­
kowały samochody. Wolnym krokiem przespacerował się
wzdłuż wejścia, aż odnalazł wąski zaułek, biegnący
wzdłuż boku budynku. Nagle spojrzenie jego padło na
coś, na widok czego stanął jak wryty. O parę stóp dalej
przy krawężniku stał zaparkowany wóz Laury Faulkner.
 Najpierw pomyślał, że musiał się pomylić. Podszedł,
by z bliska przyjrzeć się samochodowi. Ciche warknięcie
spowodowało, że wycofał się w popłochu, doberman zaś
wysunął łeb przez na wpół uchylone okienko.
Stał gapiąc się na samochód, przez głowę przelatywały
mu setki myśli. A potem za plecami usłyszał odgłos
kroków i wesoły głos powiedział:
- Halo, przystojniaczku! Nie czekasz przypadkiem na
mnie?
Gdy się odwrócił, z zaułka wysunęła się Jenny Green.
W mdłym, żółtym świetle latarni ulicznej wyglądała na
bladą i wyczerpaną; pod oczami miała ciemne kręgi.
Kiedy podeszła bliżej, jej uśmiech znikł, a mina zmieniła
siÄ™ na chmurnÄ….
- Niezbyt dobrze wyglądasz - zauważyła. - Czy coś się
stało?
Zmusił się do uśmiechu.
- Tydzień w łóżku dobrze by mi zrobił i to wszystko.
A gdy już o tym mowa, ty także nie wyglÄ…dasz olÅ›niewa­
jÄ…co.
- Trzy przedstawienia wieczór w wieczór wystarczą,
by zostało mi tylko tyle energii, ile trzeba na dotarcie do
łóżka. - Westchnęła ciężko. - To doprawdy dość, by wy­
bić dziewczynie z głowy myśl o zabawie.
- Mnie też jakoÅ› nie wystarcza ostatnio czasu na zaba­
wy - odparł uśmiechając się z wysiłkiem.
PodeszÅ‚a bliżej i poÅ‚ożyÅ‚a mu dÅ‚oÅ„ na rÄ™ce. Gdy pod­
niosła głowę, by spojrzeć mu w oczy, w jej wzroku widać
było zaniepokojenie.
- Jesteś w środku napięty jak sprężyna. Lepiej szybko
zacznij się odprężać, inaczej wpadniesz w kłopoty.
Popatrzył na nią z góry z uśmiechem.
- Dobre z ciebie dziecko, Jenny. Ale zostało mi bardzo
mało czasu na zrobienie tego, co mam zrobić.
WykonaÅ‚a ruch, jak gdyby chciaÅ‚a siÄ™ odwrócić, ale za­
wahała się.
- Mieszkam ledwie o dwadzieścia minut spacerem -
powiedziała nieśmiało. - Parzę dobrą kawę.
Nim zdążył odpowiedzieć, otworzyły się boczne drzwi
klubu Garland i ktoś wyszedł do zaułka. Shane chwycił
dziewczynÄ™ za ramiÄ™ i popchnÄ…Å‚ w pobliskÄ… ciemnÄ… bra­
mę. Zaczęła protestować, ale przyciągnął ją do siebie,
otoczywszy rÄ™kÄ… ramiona. ZachichotaÅ‚a gardÅ‚owo i przy­
lgnęła do niego całym swym młodym, miękkim ciałem.
- To się nazywa prawdziwy postęp - stwierdziła, ale
Shane łagodnie położył jej palec na ustach, bo z zaułka
wynurzyło się dwoje ludzi.
Patrzył rozpalonym wzrokiem, jak Laura Faulkner i
Steele przechodzÄ… przez jezdniÄ™ do jej samochodu. Za­
trzymała się, wsuwając jedną rękę przez otwarte okno i
głaszcząc psa po pysku. Steele mówił coś do niej cichym
głosem. Zaśmiał się krótko i familiarnym gestem położył
dÅ‚oÅ„ na jej rÄ™ce. Wreszcie Laura wsiadÅ‚a do wozu i odje­
chała. [ Pobierz całość w formacie PDF ]