[ Pobierz całość w formacie PDF ]

że powoduje to czasową utratę siły roboczej. Postanowiono więc znalez
ć
formułę, która usprawiedliwiałaby i uzasadniała konieczność przerywania
ciąży u kobiet wywiezionych na roboty. Poglądy niemieckiego świata
lekarskiego na to zagadnienie były wyraz
nie podzielone, gdyż w istocie
trudno było ominąć odnośne, niezwykle surowe, grożące ciężkim więzieniem
przepisy kodeksu karnego oraz ustawodawcze motywy tych przepisów.
Zwyciężyła jednak teza hitlerowska, mówiąca, że prawem jest to, co służy
interesom narodu niemieckiego.
"Wówczas to zarządzenie Reichsfuhrera do spraw zdrowia (Reichsgesund-
heitsfuhrer) z 11 marca 1943 roku rozpoczęło drugą fazę. Zarządzenie to
postanawiało, aby na wniosek ciężarnej robotnicy  wschodniej" (Ostar-
beiterin) dokonać zabiegu przerwania ciąży 28. Wyrażenie zgody odbywało
się jednak w ten sposób, że przesyłano do podpisania odpowiedni
formularz, przy czym wiadomo było powszechnie, że odmowa podpisania go
mogła zakończyć się zesłaniem do obozu koncentracyjnego. Procedurę
postępowania wobec robotnic obcej narodowości unormowano tajnym reskryp-
tem komisarza Rzeszy do spraw umocnienia niemczyzny z 9 czerwca 1943
roku. Przewidywał on w szczególności, że:
 przerwanie ciąży uzależnione jest od wyrażenia zgody pełnomocnika
komisarza Rzeszy do spraw umocnienia niemczyczny;
 zgodę na dokonanie zabiegu uważa się za z góry udzieloną w
przypadkach, w których ojcem dziecka jest osoba niegermańskiego
pochodzenia;
 zgoda komisarza Rzeszy do spraw umocnienia niemczyzny jest wymagana we
wszystkich tych przypadkach, w których zostało stwierdzone lub jest
prawdopodobne, że ojcem dziecka jest osoba pochodzenia germańskiego;
 po zgłoszeniu komisarzowi Rzeszy do spraw umocnienia niemczyzny
przypadków, w których ojcem jest osoba pochodzenia germańskiego, Urząd
Rasy i Osadnictwa przeprowadza badania rasowe ciężarnej matki i ojca;
 w przypadku stwierdzenia, że mające się urodzić dziecko może być
rasowo wartościowe, należy odmówić zgody na zabieg M.
Powołując się na powyższe zalecenie, szef Głównego Urzędu Rasy i
Osadnictwa SS polecił  wydanym przez siebie 23 sierpnia 1943 roku tajnym
reskryptem  zgłaszać wszelkie przypadki, w których odmówiono zgody
s*
115
na przerwanie ciąży w celu rozpatrzenia sprawy germanizacji matki lub
dziecka (Einbeziehung in das Wiedereindeutschungsverjdhren)30.
Trzecią fazę  w miarą powiększania się strat wojennych  władze III
Rzeszy, dążące do utrzymania równowagi demograficznej, zapoczątkowały
rozporządzeniem z 27 lipca 1943 roku, wydanym przez Reichs-fuhrera SS i
szefa niemieckiej policji w sprawie traktowania ciężarnych obcokrajowych
robotnic oraz dzieci przez nie urodzonych (Behandlung schwangerer
auslundischer Arbeiterinnen und der im Reich von Auslan-dischen
Arbeiterinnen geborenen Kinder). W zarządzeniu tym podkreśla się, że
dzieci urodzone przez robotnice innych narodowości należy zachować dla
narodu niemieckiego i wychować jako dzieci niemieckie.
W odróżnieniu od poprzednich, zarządzenie to rozszerza środowisko
pochodzenia ojca na narodowości rasowo zbliżone (artsverwandten Blutes),
postanawiając w szczególności, że:
 dzieci rasowo bezwartościowe będą skierowane do dziecięcych zakładów
opiekuńczych dla obcokrajowców (Auslanderkinderpflegestatten);
 zakłady pracy będą zgłaszać urzędom młodzieżowym (Jugendamt) poprzez
urzędy pracy (Arbeitsamt) dane o wszystkich ciężarnych kobietach;
 urzędy młodzieżowe przeprowadzą dochodzenie w sprawie ojcostwa i
zgłoszą wyniki do wyższych dowódców SS i policji, dla przeprowadzenia
badań za pośrednictwem Urzędu Rasy i Osadnictwa;
 w wypadkach zakwalifikowania rodziców jako rasowo wartościowych
urodzone dzieci przechodzą pod opiekę NSV, która to instytucja umieszcza
je w zakładach dla rasowo wartościowych dzieci (Kinderheime jur
gutrassige Kinder) lub w rodzinach zastępczych;
 szczególnie wartościowe rasowo matki brzemienne należy przekazywać pod
opiekę Lebensbornu;
 zabronione jest informowanie matek o celach niniejszego zarządzenia;
 matki dzieci rasowo wartościowych, które chciałyby z dziećmi tymi
powrócić do kraju ojczystego, należy zatrzymać w Rzeszy;
 niezdolne do pracy matki wraz z dziećmi rasowo bezwartościowymi winny
być usunięte (abgeschoben) 31.
Ostatnie postanowienie należy uważać za zlecenie eksterminacji matki i
dziecka, zgodnie z hitlerowską polityką wyniszczenia wszystkich
niezdolnych do pracy i  rasowo bezwartościowych". Zarządzenie z 27 lipca
1943 roku obejmowało w zasadzie wszystkie obcokrajowe robotnice,
zawierało ono jednak w odniesieniu do robotnic ze Wschodu, pracownic z
Generalnej Guberni i tzw. podopiecznych Rzeszy (Schutzangehorige)
postanowienia szczególne. Zostały one potraktowane w sposób bardziej
brutalny i bezwzględny.
Nie wymagano od nich wyrażenia nawet pozornej zgody na przekazanie
dziecka pod opiekę NSV do Lebensbornu, nadto przy powrocie matki do kraju
dziecko zatrzymywano przymusowo. Pełne perfidii było zalecenie
116
roztoczenia nad matką w ostatnich miesiącach ciąży opieki, by w ten
sposób wzbudzić w niej zaufanie. Postanowienie to w zestawieniu z
dalszym, zabraniającym informowania matek o celach odnośnego zarządzenia,
charakteryzuje dosadnie system i metody polityki germanizacyjnej w
odniesieniu do tej grupy dzieci.
Wyżej wspomniane zarządzenie komisarza Rzeszy do spraw umocnienia
niemczyzny stanowiło podstawę do wydania przez inne władze i instytucje
zarządzeń uzupełniających. Tajnym reskryptem szefa Głównego Urzędu Rasy i
Osadnictwa SS (Chef des Rasse- und Siedlungshauptamtes SS) z 23 sierpnia
1943 roku zarządzono więc, że: [ Pobierz całość w formacie PDF ]