Hassenmuller He

[ Pobierz całość w formacie PDF ]

przyjaciółkę z taką radością, jak małe dziecko przy choince bożonarodzeniowej. - Ale powie-
dział, że to nie jest na podłożu psychicznym. Nie jestem stuknięta. Z moją głową wszystko
jest w porządku.
Azy spływały jej po policzkach.
- Nie jestem stuknięta. To nie jest psychiczne.
- Słyszałam. Powiedział, że jesteś silniejsza niż niejeden spośród nas. - Sara objęła
przyjaciółkę i rozpłakała się:
- Jak bardzo cię skrzywdziliśmy! Jak mogliśmy myśleć, że to jest blokada psychiczna?
Ty zawsze byłaś silna, zawsze wiedziałaś, czego chcesz!
D�sir�e pomyślała o wszystkich lekarzach, którzy w ciągu ostatnich czterech lat
traktowali ją tak, jakby przesadzała, wymyślała coś, jakby nie była w pełni sił umysłowych.
Najpierw Pichlhuber, potem ich lekarz rodzinny Janssen, doktor Belle, Helmond, Weigel.
Jedynie doktor van der Heyden stanowił wyjątek. To on rozpoznał, że w jej stopie doszło do
urazu mechanicznego, on pomyślnie zoperował jej kostkę. No i doktor Krantz w centrum
rehabilitacyjnym, on też nie wierzył, że to choroba psychiczna. Ale co jej naprawdę dolegało,
że z jej kręgosłupem coś było nie w porządku, tego nikt nie potrafił powiedzieć. Czy ten
kręgarz może to zrobić? Ani przez chwilę w to nie wątpiła. Jeśli Piet Bergmann był o tym
przekonany, to ona też.
Mocno przycisnęła do siebie Sarę. Poczuła jej ciepło.
- Tak się cieszę - powiedziała - tak strasznie się cieszę. To nie jest psychiczne. Nie
jestem wariatką.
*
Badanie u doktora K�hna - kręgarza poleconego przez Pieta Bergmanna - trwało
kwadrans. Gruntownie zbadał plecy D�sir�e, narysował kilka krzyżyków na jej skórze i
powiedział:
- To siedzi dokładnie w tym miejscu. - Był to ten sam punkt, który wskazał Piet
Bergmann. - Od tego miejsca sygnały nie są dalej przekazywane.
D�sir�e głęboko wciągnęła powietrze. %7ładen lekarz nie badał wcześniej jej
kręgosłupa. A więc tu tkwiła przyczyna. Ten lekarz potwierdził, że nie była psychicznie
chora. Problem nigdy nie tkwił w jej głowie - on tkwił niżej, w jej kręgosłupie. To stamtąd
jakieś sygnały nie były dalej przekazywane.
- I co teraz? - zapytała mama D�sir�e. - Czy coś z tym można zrobić?
Doktor K�hn z przykrością pokręcił głową:
- Jest już za pózno - powiedział. - Gdyby pani przyszła wcześniej... - przerwał i
zwrócił się do D�sir�e:
- To, że tak długo chodziłaś z chorą kostką, zaszkodziło twojemu kręgosłupowi.
Stopniowo uraz się powiększał, aż w końcu doszło do paraliżu dolnej części ciała. Nie jest to
spowodowane zmianami psychicznymi. Po prostu zostały zakleszczone nerwy, które
następnie w ciągu ostatnich dwóch lat obumarły.
Następnie położył rękę na ramieniu D�sir�e i powiedział:
- Tu już nic nie da się zmienić. Bardzo mi przykro.
- Wiedziałam - odpowiedziała cicho, jednak zawiedziona. - Wiedziałam, że na tych
wątłych nogach nie da się już chodzić.
- Z tą wątłością możemy coś jeszcze zrobić - stwierdził doktor K�hn. - Nie sprawię, że
będziesz chodzić, ale mogę zatroszczyć się o to, żeby mięśnie twoich nóg bardziej nie
zanikały, żeby znów stały się trochę silniejsze.
- A może operacja? - Mama D�sir�e nie chciała uwierzyć, że teraz nie można było już
w żaden sposób pomóc. Teraz, gdy okazało się, że D�sir�e przez ostatnie dwa lata naprawdę
nie mogła chodzić.
Jaką krzywdę jej wyrządzili! Jaką krzywdę wyrządziła jej ona! Dlaczego nie wierzyła
swojej córce?
Doktor K�hn potrząsnął przecząco głową:
- Już nawet operacja nic nie pomoże. Dwa lata to po prostu zbyt długo. Nerwy
obumarły.
- Tak - powiedziała D�sir�e - tak właśnie się stało.
W gabinecie na chwilę zapanowała cisza. Jesteś silna, bardzo silna - powtarzał
często Albin. Otrzymasz wszelką siłę, której potrzebujesz - obiecał jej na pożegnanie Piet
Bergmann.
Nigdy nie będę już chodzić - myślała D�sir�e. - Nigdy nie będę mogła chodzić . Czy
jednak jeszcze na to liczyła? Nie, jej nogi stały się dla niej niepotrzebne i uciążliwe. Doktor
K�hn będzie robił jej masaże. Znów będą silniejsze. Tylko chodzić już nie będzie mogła. Ale
przecież tyle innych rzeczy potrafiła robić. [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Archiwum