[ Pobierz całość w formacie PDF ]

Roman był już tak wyczerpany, że zasnął w wannie, więc zostawiłam go tam i pomogłam Emmie zejść na dół. Wiedziałam, że mały
niedługo się obudzi z płaczem, a to znaczyło, że musiałam być przygotowana  wiedziałam, że cokolwiek się wydarzyło, prawdopodobnie
skierują nas do szpitala. Nie pamiętałam dokładnie, jak to jest z przedawkowaniem aspiryny, ale utkwiło mi w pamięci, że nawet jeśli pacjent
na pozór pozbył się większości środka z organizmu, to i tak konieczny jest pewien okres obserwacji medycznej, co, biorąc pod uwagę porę,
prawdopodobnie oznaczało noc w szpitalu.
Mike zjawił się pierwszy.
 Nigdy nie pada deszcz w tym domu  zażartował cierpko.
Wysłałam go na górę, żeby się przebrał po pracy i przyniósł maleństwo. Wiedziałam, że muszę jeszcze pozbierać coś na noc i przybory
toaletowe dla Emmy, ale to mogłam zrobić, kiedy Mike zejdzie i będzie karmił Romana. Tymczasem, jak mi podpowiadały resztki wiedzy z
kursu pierwszej pomocy, ważne było, aby nie pozwolić Emmie zasnąć i dopilnować, żeby była przytomna, choć ani nie był to czas na
pogaduszki o niczym, ani ona nie wydawała się mieć na nie ochoty.
 Nie mogę uwierzyć, że to zrobiłam, naprawdę, w głowie mi się nie mieści  powiedziała, gdy krzątałam się, wyjmując smoczki ze
sterylizatora i usiłując jednocześnie ją obserwować. Ucieszyło mnie, że miała już trochę lepszy kolor niż w łazience, choć jej skóra wciąż
wyglądała na wilgotną. Ciągle płakała, ale już nie tak rozpaczliwie, po prostu żałośnie lała strumienie łez, które co chwila wycierała
papierowym ręcznikiem kuchennym.
 To jest nas dwie  odparłam, siłą powstrzymując się od zadania jej pytań, które kłębiły się w mojej głowie. Czy to planowała? Czy
tylko czekała na okazję? Bo najważniejszą informacją, jaką chciałam uzyskać, była odpowiedz
na pytanie, skąd wzięła tę aspirynę. My jej
nigdy nie używamy. Tak jak większość osób mających w domu małe dzieci, zarzuciliśmy stosowanie aspiryny, gdy się okazało, że co prawda
w rzadkich przypadkach, ale podanie jej dziecku poniżej dwunastego roku życia może grozić śmiercią.
Znaczyło to, że Emma albo miała ją od dawna, albo gromadziła w tajemnicy, nosząc się z wiadomym zamiarem. Była to przygnębiająca
myśl  potencjalnie następna puszka Pandory  sprawiająca, że byłam wściekła na matkę Emmy jeszcze bardziej niż dotąd. Zdawałam sobie
sprawę, że alkoholizm jest chorobą i musi być odpowiednio leczony, ale nie mogłam się oprzeć myśli, jak bardzo bym chciała zobaczyć
 chorą matkę Emmy, będącą świadkiem tego, co jej córka właśnie próbowała zrobić.
Ale wyszło na to, że bardzo się myliłam. Bardzo.
 Po prostu chciałam mu pokazać&  mówiła dalej Emma.  Ukarać go. %7łeby zobaczył&  Coraz bardziej podnosiła głos.  A wszystko,
co zrobiłam, to&  Znów przerwała, ale nie musiała kończyć. Wiedziałam, o czym myślała. O swoim dziecku.
Ale co za on? Powiedziała  mu ,  go .
 Więc chodzi o Tarima?  spytałam.
Jej głos brzmiał teraz twardo.
 A tak. Jasne, że chodzi mi o Taza! Jedyną, kurwa, osobę, na której myślałam, że mogę polegać! A tu co? Niespodzianka, kurwa. Nie
mogę!  Emma skrzywiła się, podczas gdy do mnie stopniowo docierało, co powiedziała.  O Boże!  Złapała miskę.  Chyba znów będę
rzygać.
W tym momencie rozległ się dzwonek do drzwi i pojawił się Mike. Roman rozkrzyczał się na nowo. Mike miał rację. W tym domu nigdy
nie pada. Tu zawsze leje.
Nie chce mi się nawet liczyć, ile razy odwiedzałam nasze lokalne pogotowie, więc po tym, jak Emmę zbadano, zapewniono, że nie
umrze, i podano jej lek neutralizujący działanie kwasu, przygotowałam się wewnętrznie na długą i trudną drogę. Nie, nie była umierająca.
Najprawdopodobniej miało się skończyć na płukaniu żołądka na wszelki wypadek. Ale byliśmy teraz na drodze, z której nie można zawrócić.
Ratownicy medyczni  dwaj uroczy faceci, jeden bardzo młody, drugi przed emeryturą  byli jak zawsze cierpliwi i pełni optymizmu, ale [ Pobierz całość w formacie PDF ]