[ Pobierz całość w formacie PDF ]
okazał jej wprzód tyle serca, zechce postawić ją na miejscu
Gianniny, która już go znudziła?
Dom w Londynie, jego urządzenie i to, co nazywał
zabezpieczeniem finansowym", miało stanowić zapłatę za jej
miłość.
- Jak on mógł? - mówiła kręcąc z niedowierzaniem głową.
- Jak śmiał pomyśleć choć przez chwilę, że przystanę na jego
plany?
Przez długie kwadranse nie potrafiła myśleć o niczym
innym. Potem stopniowo zaczęła się uspokajać i z wolna
odzyskiwać jasność umysłu. Jednak ilekroć wspomniała
płomień, który wzniecały w niej pocałunki Gilesa, kręciło jej
się w głowie.
- Kocham go! Kocham z całej duszy! - szeptała do siebie.
I kiedy tak leżała w ciemnościach, sama nie widząc już, co
ma czynić, łzy napłynęły jej do oczu gorącą falą, a nagły płacz
przyniósł niespodziewaną ulgę. Obawiając się jedynie, że
markiz mógłby usłyszeć jej łkanie, Lucia wtuliła twarz mocno
w poduszkę i płakała tak, jakby w ten sposób można było
zapomnieć o żalu, rozczarowaniu i tęsknocie.
Była już pózna noc, gdy podniósłszy się ze zmiętej
pościeli, rozebrała się i ułożyła do snu. Nie wiedziała, czy
markiz też już udał się na spoczynek, czy może stojąc pod
drzwiami jej kabiny usiłował się z nią porozumieć. Jej płacz
był tak gwałtowny i tak wyczerpujący, że zatraciła
świadomość tego, co się wokół dzieje.
Lucia czuła, jak ogarnia ją straszliwe zmęczenie.
Jednocześnie jej bezładnie rozszalałe myśli zdawały się
uspokajać i powoli zaczęła powracać do niej zdolność
logicznego rozumowania. Leżąc bezsennie, wpatrzona w
cienie przesuwające się po ścianach kabiny, dziewczyna
ponownie przeanalizowała wszystko, co wydarzyło się od
czasu, gdy spotkała markiza po raz pierwszy. I nagle
zrozumiała, jak dziecinnie naiwne było z jej strony
wyobrażenie, że wzajemne wyznanie miłości prowadzi wprost
do małżeństwa. Przecież było rzeczą zupełnie niemożliwą, aby
markiz mógł poślubić taką dziewczynę jak ona. Matka
opowiadała jej nieraz, że przynależność do arystokratycznych
rodów wiąże się z wielką odpowiedzialnością.
- Ci ludzie są na swoich włościach absolutnymi władcami
- mówiła. - Każde ich słowo jest prawem. W zamian za to
zapewniają swoim poddanym opiekę i ochronę!
Matka wyjaśniła też Lucii, że członkowie szlachetnych
rodów zwykli zawierać małżeństwa w obrębie swojej klasy
społecznej, mezalianse są bardzo zle widziane.
- Tylko w bajkach i naiwnych opowieściach dla
dorastających panienek zdarza się, że książę poślubia
Kopciuszka - uśmiechała się. - Chyba nie myślisz, iż coś
takiego zdarza się i w realnym świecie!
- Czy to oznacza, że księżniczki także nie wychodzą za
świniopasów? - pytała Lucia.
Zmiejąc się matka odpowiadała wesoło:
- Najważniejszą sprawą jest, aby dwoje ludzi, którzy mają
się pobrać, kochało się nawzajem. Tylko to jest w życiu
ważne!
Teraz Lucia zrozumiała, że na nic nie przydadzą jej się
nauki matki. Ani przez chwilę nie wyobrażała sobie dotąd, że
markiz mógłby poprosić ją o rękę, i wiedziała dobrze, że i on
o tym nie myślał. Oczywiście, z praktycznego punktu
widzenia, pozycja kochanki była jedyną dostępną dla niej
możliwością. Gdyby potrafiła być dostatecznie rozsądna,
zadowoliłaby się tym, chociażby dlatego, że nie miała innego
wyjścia.
Jednak Lucia wiedziała, że ulegając pokusie tak prostego
rozwiązania wszystkich swoich problemów, postąpiłaby
wbrew temu, co wpajano w nią od dzieciństwa. Była przecież
córką artysty, który sam tworząc piękno, starał się przekazać
jego ideał dziecku wzrastającemu u jego boku, I nie były to
jedynie puste słowa: pięknem było ich ciche, spokojne życie w
niewielkim domku w Little Morden i była nim miłość, którą
darzyli siebie nawzajem rodzice Lucii. Nietrudno było
odnalezć ową atmosferę na płótnach, jakie powstawały w
pracowni ojca, gdyż stanowiły one odbicie tego, w co sami
wierzyli: nieprzemijającej urody wypełnionego miłością życia.
Czy nie byłoby niegodziwością z mojej strony, gdybym
[ Pobierz całość w formacie PDF ]